W NHL teoretycznie gra 60 bramkarzy. Tylko w USA jest ich kilkadziesiąt tysięcy, więc konkurencja jest spora. Kiedy już ocierasz się o słupki najlepszej ligi świata, to myślisz tylko o tym, jak tam zostać. A kiedy dostajesz kolejną szansę, nie śpisz po nocach odliczając godziny. A co robisz gdy okazuje się, że na tą szansę czekałeś tylko ty?
Po kilku nieudanych latach w New York Islanders, 25-letni Kevin Poulin został pozyskany przez Tampa Bay Lightning. Co prawda chyba niewielu bramkarzy na świecie mogłoby obecnie zagrozić pozycji Bena Bishopa, ale stanowisko druegiego bramkarza zdawało się czekać na Kanadyjczyka. Dotychczasowa dwójka Błyskawic, Andriej Wasilewski, wypadł tymczasowo z obiegu z powodu operacji usunięcia skrzepu.
Bishop to maszyna, może grać mecz za meczem – ale nie jest wieczny. To była idealna sytuacja dla Poulina, by w razie konieczności zastąpić gwiazdę Tampa Bay. Okazja przyszła po niecałym miesiącu. Klub ogłosił, że Bishop ma jakiś bardzo lekki uraz, ale jednak będzie musiał usiąść na co najmniej jedno spotkanie. Naturalnym było więc, że Poulin szykował się do występu. Na darmo…
Niestety, Klub potrzebował Poulina tylko do protokołów meczowych. Poulin prawdopodobnie miał nie zagrać ani jednego spotkania w barwach Lightning. Nie wiadomo, czy przy słabej grze Bishopa, zostałby zmiennikiem nawet w trakcie meczu. Tampa powołała do składu Kristersa Gudlevskisa, a Poulin wylądował w Syracuse Crunch.
Z pewnością było to podłe uczucie dowiedzieć się, że było się „zapychaczem”, który miał pozwolić innym zmiennikom dalej grać i rozwijać się w AHL, i dawać formalne pozwolenie Lightning na rozgrywanie meczów – które można otrzymać tylko gdy ma się dwóch bramkarzy w składzie.
Z drugiej strony, 25-letni Poulin mógł jednak coś podejrzewać. Raz zagrał 26 spotkań – tylko raz jego średnia puszczonych bramek w sezonie spadła poniżej 3.00,a jego procent obronionych strzałów w ostatnim sezonie z Islanders spadł poniżej 90%.
Konkurencja nie tylko nie śpi, ale póki co ma się dużo lepiej niż bohater tego artykułu.