Pewna grupa kibiców licząca 67 osób przyjechała z Ameryki na europejskie mecze Edmonton Oilers. 66 z nich chciało zobaczyć swoją ulubioną drużynę w akcji.

A jeden chciał ją usłyszeć.

Jim Bennett ma prawie 80 lat i jest niewidomy, jednak przyjechał do Goteborga z żoną, Del. Obydwoje dumnie siedzieli w pomarańczowych koszulkach Nafciarzy w hali Scandinavium na sobotnim meczu Global Series, kiedy to ich ulubieńcy grali przeciwko New Jersey Devils.

Starszy pan napawał się wszystkim na swój sposób – przysłuchując się wydarzeniom w hali i dowcipkując.

– Trzeba mieć trochę nie po kolei w głowie, żeby wydać tyle pieniędzy na tego typu podróż – przyznaje Jim, – ale chyba chodzi też o to, żeby wyjść z domu i…

– … wyjść do ludzi – kończy za niego Del.

– Tak, i żeby się z nimi dobrze bawić. Jesteśmy prawie jak ogromna rodzina.

Jim nie widzi od trzeciego roku życia z powodu źle zdiagnozowanej infekcji oczu i nieodpowiednio dobranych leków. Jednak utrata jednego zmysłu nie wpłynęła na jego zamiłowanie do sportu – Jim grał w hokej dla niewidomych, gdzie zamiast krążka używa się puszki z kamyczkami w środku, żeby zawodnicy mogli ją słyszeć.

Jim uczęszczał do szkoły dla niewidomych dzieci w Brantford w Ontario zanim jeszcze Wayne Gratzky się urodził. Uczniowie jeździli czasami do Toronto, do Maple Leaf Garden i spotykali się z legendarnym spikerem radiowym, Fosterem Hewittem. Jego ulubioną formacją był Ted Kennedy na centrze z Sidem Smithem i Todem Sloanem na skrzydłach – w 1951 roku trio zdobyło 15 goli w 11 meczach, a ich Maple Leafs wygrali Puchar Stanleya.

W latach 70. Oilers grali w World Hockey Association, a Jim i Del zwykle kupowali całosezonowe wejściówki na mecze. Od tamtego czasu para tylko kilka razy kibicowała Nafciarzom na żywo, nigdy też nie byli w hali Rogers Place od jej otwarcia w 2016; starają się jednak zawsze włączyć telewizor, kiedy gra ich drużyna – Jim słucha, a Del ogląda.

Ulubiony hokejowy moment? 19 maja ‘84, urodziny Del, jej prezentem okazała się pierwsza w historii wygrana Oilers w finale rozgrywek o Puchar Stanleya.

Co Jim sądzi o Connorze McDavidzie?

– Dużo rzeczy potrafię sobie wyobrazić, ale jak szybki jest ten dzieciak… To przekracza moje możliwości. Kiedy grałem w hokej dla niewidomych, myślałem, że jestem najszybszy, bo nikt mnie nie mógł dostrzec – śmieje się Jim, po czym wraca do tematu McDavida. – Nie sądzę, żeby był dużym zawodnikiem, ale mówi się, że ma niesamowitą koordynację wzrokowo–ruchową.

W 2017 roku Oilers dostali się do play–offów, pokonali San Jose Sharks w pierwszej rundzie, ale w drugiej ulegli Anaheim Ducks. Jim i Del słyszeli, jak ciekawym doświadczeniem dla kibiców jest taka wycieczka do Kalifornii za drużyną.

– Powiedzieliśmy sobie: „Cholera, w przyszłym roku to zrobimy”.

No tak, tylko w 2018 Nafciarze nie doszli do play–offów, więc kiedy nasza para dowiedziała się o europejskim wyjeździe, postanowili wykupić wycieczkę w biurze podróży. Robili to, co cała grupa: zwiedzali najważniejsze atrakcje turystyczne, jedli tradycyjne potrawy, popijali je lokalnymi napojami, chodzili na mecze.

Jim stał się gwiazdą swojej grupy.

– Ach, Jim jest najlepszy – mówi Jay Humphries, 47–latek z Edmonton. – Dowcipny gość, zawsze optymistyczny, zawsze rozśmiesza innych… W autokarze– dowcipkuje, o poranku – dowcipkuje, w czasie lunchu – dowcipkuje.

W Kolonii w Niemczech jedli bratwursty i sznycle, popijali piwem Kolsch, no i oczywiście zwiedzili katedrę.

– Piękna jest – mówi Del. – Podobały mi się dzwony, cudownie brzmiały. Za to on – wskazuje na męża – za nimi nie przepada.

– Dzwonki mi nie przeszkadzają tylko na krowich szyjach – żartuje starszy pan.

W środę obejrzeli przedsezonowy mecz Nafciarzy przeciwko Kolner Haie, który Oilers wygrali w dogrywce 4:3. Jimowi bardzo spodobała się europejska atmosfera; halę wypełniło ponad 18 tysięcy kibiców, a ci na niższej części trybun przez cały mecz krzyczeli, skandowali i śpiewali do rytmu wybijanego na wielkich bębnach.

W Goteborgu Jim i Del dwa razy jedli rybę, jednak nie skusili się na pulpeciki.

– Nie wiem, gdzie tu jest Ikea – śmieje się Jim.

Mecz otwarcia sezonu Oilers przeciwko Devils para oglądała z dwunastego rzędu w Scandinavium. Ich miejsca znajdowały się za bramkarzem, nieco ponad jego lewym ramieniem. Szwedzka hala jest mniejsza niż niemiecka (pomieściła 12 tysięcy widzów), a tłum nie szalał tak bardzo, ale to właśnie pozwoliło Jimowi jeszcze bardziej napawać się wszystkim wokół niego.

Zaczęła się druga tercja, rozbrzmiała muzyka, kibice klaskali, a Del do rytmu lekko klepała w udo Jima.

Edmonton Oilers New Jersey Devils Global Series

Let’s go, Oilers! – krzyknął.

Del nie opowiadała mężowi dokładnie, co się dzieje na lodzie. – Nie wiem, ile z tego pojmuje, więc pozwalam mu dopytywać – wyjaśniła.

Jim siedział spokojnie z lekkim uśmiechem na twarzy, przysłuchując się szumowi łyżew, stukotowi krążka na łopatce kija, puknięciom gumy o bandy, grzmotnięciom ataków ciałem. Wiedział, że Oilers w tamtym momencie bronili dostępu do swojej bramki po drugiej stronie lodowiska; siedział wśród fanów Nafciarzy, więc po dźwiękach wokół niego mógł mniej więcej powiedzieć, co się dzieje.

– Trochę jak zabawa w zimno–ciepło–gorąco – zaśmiał się starszy pan.

Cicho – znaczy bronimy własnej bramki po drugiej stronie lodu. Głośno – znaczy atakujemy Devils na bliższej części lodowiska.

W tamtej chwili było zdecydowanie zbyt cicho.

Del jęknęła, kiedy Devils zdobyli gola w przewadze liczebnej i wyszli na prowadzenie 2:1. Jim potrząsnął głową i krzyknął: „Ogarnijcie się!”.

Devils znów strzelili bramkę, nikt nie musiał tego mówić Jimowi – maskotki dudniły w bębny, tłum wydawał głośne „Oooch!” i „Aaach!”. Potem obrońca Adam Larsson uderzył krążek, który huknął w pleksę na wprost Jima.

– Dobry strzał, ale musi jeszcze trafić w bramkę. – Jim usłyszał statystyki podawane przez spikera: Diabły oddały 10 strzałów, a Nafciarze tylko 4. – Kiepsko. Cztery strzały, a pewnie trzech z nich nawet nie należałoby liczyć. Słychać, jak kibice Edmonton zaczynają przygasać.

Oilers przegrali 5:2, a Jim i Del wracają do domu, ale tego doświadczenia nikt im nie odbierze. Para wciąż będzie kibicować swoim ulubieńcom, Jim będzie słuchać, a Del oglądać. Może nawet pójdą na mecz do Rogers Place.

– Oj tak – wzdycha Jim, – musimy się tam kiedyś wybrać.