Nadeszła chwila, by zakończyć naszą wspólną podróż przez niemal stulecie olimpijskich zmagań hokeistów w poszukiwaniu przyszłych gwiazd NHL spośród kanadyjskich i amerykańskich medalistów. Dzisiaj czas na przyjrzenie się uczestnikom turniejów w latach 1980-1994.
Zdecydowanymi faworytami do złota w Lake Placid w 1980 roku byli gracze Związku Radzieckiego. Od 20 lat nie schodzili z najwyższego stopnia podium na kolejnych igrzyskach i wydawało się mało prawdopodobne, że tym razem będzie inaczej. O „cud na lodzie” postarali się jednak młodzi gracze kadry USA wybrani głównie spośród członków dwóch czołowych uniwersyteckich drużyn – z Bostonu i Minneapolis-St. Paul. W decydującej fazie turnieju po pamiętnym meczu pokonali 4:3 ekipę ZSRR, a złoto przypieczętowali triumfem nad Finlandią dwa dni później. W obu meczach błyszczał m.in. grający później w barwach m.in. Penguins, North Stars i Whalers Mark Johnson, który finałowej części turnieju zdobył 3 gole i zaliczył asystę.
Trzy asysty dołożył natomiast Dave Christian, który stał się potem jednym z trzech pierwszych złotych medalistów olimpijskich, którzy na lodowiskach NHL rozegrali ponad 1000 spotkań w sezonie zasadniczym. Christian uczynił to reprezentując barwy Jets, Capitals, Bruins, Blues i Blackhawks. Drugim z tych zawodników jest Neal Broten, zdobywca Pucharu Stanleya z New Jersey Devils w 1995 r., wcześniej przez wiele sezonów grający w ekipie North Stars, a trzecim Mike Ramsey, grający m.in. w Sabres i Red Wings. Jeden triumf wspomnianego Brotena w ligowych rozgrywkach jest jednak niczym przy dokonaniach jego reprezentacyjnego kolegi Kena Morrowa – grający w latach 80. XX wieku w Islanders obrońca sięgał po najważniejsze hokejowe trofeum za Oceanem aż czterokrotnie.
Listę złotych medalistów z Lake Placid, którzy poznali smak rywalizacji w NHL, zamyka tercet Jack O’Callahan (Blackhawks i Devils) – Mark Pavelich (Rangers, North Stars i Sharks) – Dave Silk (Rangers, Bruins, Red Wings i Jets). Cała trójka ma na koncie łącznie nieco ponad 1000 spotkań w NHL w sezonie zasadniczym, ale bez większych sukcesów na koncie.
Olimpijski 1980 rok nie był za to zbyt udany dla Kanadyjczyków, którzy
__________________________________
Aby czytać dalej
Wybierz jedną z opcji abonamentu i ciesz się nieograniczonym dostępem do serwisu. NHL w PL to miejsce naszej pracy. Traktuj nas jak gazetę lub magazyn. Dziennik lub miesięcznik, przy tworzeniu którego działa wiele osób za określone wynagrodzenie. 10 złotych za miesięcznik złożony z 100 stron (średnia ilość artykułów w portalu) to uczciwa cena.
Możesz nam zaufać! Współpracujemy z uznanymi na polskim rynku markami jak TVP, czy wydawnictwo SQN, a o naszej rzetelności i bezpieczeństwie całego procesu świadczą już setki sprzedanych przez nas abonamentów. Płatność jest prosta i intuicyjna ale w razie wątpliwości w FAQ zobaczysz jak wygląda proces zakupu. Zapraszamy do działu z darmowymi artykułami gdzie będziesz mógł przekonać się, że naprawdę warto w nas zainwestować.
Istnieje możliwość zapłaty zwykłym przelewem bankowym. W tym celu proszę wykonać przelew na konto:
NHL W PL
Idea Bank: 84195000012006351270730001
W tytule należy podać wybrany abonament i adres e-mail. Jak tylko otrzymamy pieniądze, uaktywnimy konto. Można to przyspieszyć przesyłając nam potwierdzenie przelewu na re******@**lw.pl
Formularz zamówienia
Nazwa | Przelew |
---|---|
Abonament 30 dni | 22 zł |
Formularz zamówienia
Nazwa | Przelew |
---|---|
Abonament 90 dni | 50 zł |
Formularz zamówienia
Nazwa | Przelew |
---|---|
Abonament 180 dni | 90 zł |
Przydałaby się wzmianka o występie Chrisa Cheliosa w Sarajewie w 1984
Tak, jak wielokrotnie podkreślałem, interesowali mnie wyłącznie medaliści olimpijscy w kadrach Kanady i USA. Stąd brak informacji o graczach z turniejów, w trakcie których medali dla tych ekip nie było 🙂
Ciekawy artykuł, ale czemu ograniczać się tylko do USA i Kanady? A może i inne kraje? Z ciekawością bym poczytał o graczach szwedzkich, fińskich czy niemieckich, nie zapominając o czevhosłowackich i radzieckich a nawet i polskich?
Comments are closed.