Nadeszła chwila, by zakończyć naszą wspólną podróż przez niemal stulecie olimpijskich zmagań hokeistów w poszukiwaniu przyszłych gwiazd NHL spośród kanadyjskich i amerykańskich medalistów. Dzisiaj czas na przyjrzenie się uczestnikom turniejów w latach 1980-1994.

Zdecydowanymi faworytami do złota w Lake Placid w 1980 roku byli gracze Związku Radzieckiego. Od 20 lat nie schodzili z najwyższego stopnia podium na kolejnych igrzyskach i wydawało się mało prawdopodobne, że tym razem będzie inaczej. O „cud na lodzie” postarali się jednak młodzi gracze kadry USA wybrani głównie spośród członków dwóch czołowych uniwersyteckich drużyn – z Bostonu i Minneapolis-St. Paul. W decydującej fazie turnieju po pamiętnym meczu pokonali 4:3 ekipę ZSRR, a złoto przypieczętowali triumfem nad Finlandią dwa dni później. W obu meczach błyszczał m.in. grający później w barwach m.in. Penguins, North Stars i Whalers Mark Johnson, który finałowej części turnieju zdobył 3 gole i zaliczył asystę.

Trzy asysty dołożył natomiast Dave Christian, który stał się potem jednym z trzech pierwszych złotych medalistów olimpijskich, którzy na lodowiskach NHL rozegrali ponad 1000 spotkań w sezonie zasadniczym. Christian uczynił to reprezentując barwy Jets, Capitals, Bruins, Blues i Blackhawks. Drugim z tych zawodników jest Neal Broten, zdobywca Pucharu Stanleya z New Jersey Devils w 1995 r., wcześniej przez wiele sezonów grający w ekipie North Stars, a trzecim Mike Ramsey, grający m.in. w Sabres i Red Wings. Jeden triumf wspomnianego Brotena w ligowych rozgrywkach jest jednak niczym przy dokonaniach jego reprezentacyjnego kolegi Kena Morrowa – grający w latach 80. XX wieku w Islanders obrońca sięgał po najważniejsze hokejowe trofeum za Oceanem aż czterokrotnie.

Listę złotych medalistów z Lake Placid, którzy poznali smak rywalizacji w NHL, zamyka tercet Jack O’Callahan (Blackhawks i Devils) – Mark Pavelich (Rangers, North Stars i Sharks) – Dave Silk (Rangers, Bruins, Red Wings i Jets). Cała trójka ma na koncie łącznie nieco ponad 1000 spotkań w NHL w sezonie zasadniczym, ale bez większych sukcesów na koncie.

Olimpijski 1980 rok nie był za to zbyt udany dla Kanadyjczyków, którzy

__________________________________

Aby czytać dalej

Wybierz jedną z opcji abonamentu i ciesz się nieograniczonym dostępem do serwisu. NHL w PL to miejsce naszej pracy. Traktuj nas jak gazetę lub magazyn. Dziennik lub miesięcznik, przy tworzeniu którego działa wiele osób za określone wynagrodzenie. 10 złotych za miesięcznik złożony z 100 stron (średnia ilość artykułów w portalu) to uczciwa cena.

Możesz nam zaufać! Współpracujemy z uznanymi na polskim rynku markami jak TVP, czy wydawnictwo SQN, a o naszej rzetelności i bezpieczeństwie całego procesu świadczą już setki sprzedanych przez nas abonamentów. Płatność jest prosta i intuicyjna ale w razie wątpliwości w FAQ zobaczysz jak wygląda proces zakupu. Zapraszamy do działu z darmowymi artykułami gdzie będziesz mógł przekonać się, że naprawdę warto w nas zainwestować.

Istnieje możliwość zapłaty zwykłym przelewem bankowym. W tym celu proszę wykonać przelew na konto:

NHL W PL
Idea Bank: 84195000012006351270730001

W tytule należy podać wybrany abonament i adres e-mail. Jak tylko otrzymamy pieniądze, uaktywnimy konto. Można to przyspieszyć przesyłając nam potwierdzenie przelewu na re******@**lw.pl

Dodaj do koszyka

Formularz zamówienia

NazwaPrzelew
Abonament 30 dni22 zł
Anuluj
Dodaj do koszyka

Formularz zamówienia

NazwaPrzelew
Abonament 90 dni50 zł
Anuluj
Dodaj do koszyka

Formularz zamówienia

NazwaPrzelew
Abonament 180 dni90 zł
Anuluj

3 KOMENTARZE

    • Tak, jak wielokrotnie podkreślałem, interesowali mnie wyłącznie medaliści olimpijscy w kadrach Kanady i USA. Stąd brak informacji o graczach z turniejów, w trakcie których medali dla tych ekip nie było 🙂

  1. Ciekawy artykuł, ale czemu ograniczać się tylko do USA i Kanady? A może i inne kraje? Z ciekawością bym poczytał o graczach szwedzkich, fińskich czy niemieckich, nie zapominając o czevhosłowackich i radzieckich a nawet i polskich?

Comments are closed.